Staren naar het gele gordijn

En dan lig je weer naar het gele gordijn te staren. Dom van mij natuurlijk om de avond er voor wat te veel alcohol te nuttigen. Niet meer doen, dus! De consequenties zijn wel duidelijk. Ik zie op internet dat er een duidelijk verband is tussen alcohol en atriumfibrilleren en dat heb ik in levende lijve ondervonden. Ik wilde zondag weer gaan hardlopen, maar in plaats daarvan kwam ik terecht op cardiologie. Dit keer was er een ontsnappen aan: cardioversie. Of te wel: met een schok[je] het fibrilleren stoppen. Wat een stom gedoe is het. Je voelt het bijna niet, maar toch fibrilleert de boezem als een gek. Een groot deel van de nacht had mijn hart negentig slagen per minuut, het dubbele van normaal. En toen ik ’s morgens met de hond ging wandelen liep mijn hartslag op tot 140 slagen. Dat is vergelijkbaar met relaxt rennen, zo ongeveer. Dus maar de huisartsenpost bellen en ik moest  worden gezien door de huisarts. Het bekende riedeltje. Een ECG maken en tot de conclusie komen dat ik door moest naar cardiologie. Daar gaat alles snel. Een bed, bloed afnemen en wachten. Lang wachten en staren naar een geel gordijn. Ook de hartmonitor gaf ruim negentig slagen per minuut aan en een bloeddruk van 130 over 75. Dit zijn getallen waar men op cardiologie niet opgewonden van raakt. Maar voor mij is dat hoog omdat ik normaal op 105 over 65 als bloeddruk heb. Dus in plaats van hardlopen, zoals ik van plan was, weer op cardiologie. En het was wel duidelijk dat men nu wel van plan was om een cardioversie uit te voeren. De vorige keer was ik aan een chemische cardioversie ontsnapt omdat mijn hart zich vanzelf resette. Dat gebeurde nu niet. In de loop van de middag werd de kar voorgereden, de electroden nog een keer goed aangesloten en was het wachten op de anestesist. Dat duurde nogal lang want het moet ‘er even tussendoor’. Het yoghurtachtige goedje wordt via de lijn ingespoten en een paar seconden later ben je in dromenland. Wat er dan gebeurt weet ik niet. In ieder geval wel dat er pads worden neergelegd en dat er een schokje of toch schok volgt en het hart is weer terug in normale stand. Want toen ik wakker werd zag ik 45 staan in plaats van ruim 90 slagen per minuut. Of te wel: het hart was weer normaal. Ik rammelde van de honger, want ik had verstandig genoeg geen ontbijt noch lunch gehad. Twee boterhammen en een kop koffie brachten mij weer op de been. Een afscheidsbrief mee en ik mocht weer naar huis.

Ik ga de komende dagen nog even rustig aan doen. Het weer nodigt niet uit om te gaan lopen, pas na woensdag wordt het weer wat beter. En daarbij voelt het niet zo heel fijn om de dag na de cardioversie weer te gaan rennen. Daarbij weet ik dat ik weer rustig aan moet gaan beginnen omdat ik ook niet weet hoe mijn kuit zich gaat houden. Dus maar weer rustig aan proberen om back on track te komen.

Bicuspide, ook wel hartkleplijden

Ik voelde een ‘maar’ aankomen bij de cardioloog. En die kwam er ook. Op zich was alles goed, maar toch… De fietstest ging goed, ik hoefde niet eens tot het uiterste te gaan. Proberen om de toerenteller tussen de 60 en 70 te houden en de weerstand werd opgeschroefd. De bloeddruk werd gemeten en de assistente was tevreden. Ik fietste nadat de berekende waarden waren bereikt nog even wat uit en met een klein kwartiertje was ik klaar. En daarna door naar de cardioloog die de resultaten bekeek en mij een videofilm liet zien van mijn hart. Maar toen kwam het hoge woord eruit: ik heb bicuspide. Een aangeboren afwijking waarbij de klep tussen het hart en de aorta uit twee delen bestaat in plaats van drie of soms zelfs vier. En dat kan boezemfibrilleren veroorzaken legde de cardioloog uit. Oja, en ik heb een verdikte hartspier wat komt door sporten. Maar goed, bicuspide, de klep zorgt er voor dat het bloed van het hart de aorta instroomt en niet terug. Mensen die twee ‘blaadjes’ hebben in plaats van drie, hebben last van wat snellere slijtage van de klep. De Belgen hebben er een woord voor gevonden: hartkleplijder.

Een van de prangende vragen was natuurlijk of sporten in het geding komt. Maar dat komt het niet #geruststelling. Vanwege sporten is dit naar boven gekomen. Het boezemfibrilleren is vermoedelijk ‘getriggerd’ door sport en omdat ik onderuit ging kwam ik terecht bij cardiologie, met de vervolgonderzoeken. Echt gevaarlijk is het niet, lijkt me. Ik kan mijzelf er eigenlijk geen oordeel over vormen. Er staat zoveel op internet.

Ik lees: Er is een verhoogde kans dat in de loop van het leven de klep problemen gaat geven – hetzij vernauwing, hetzij lekkage – die op latere leeftijd aanleiding geven tot operatie. Vaak ontstaan de problemen op latere leeftijd.  

Ik mag gewoon blijven sporten van de cardioloog, ik moet volgend jaar weer een hartfilmpje laten maken en voor de rest gewoon blijven doen wat ik nu ook doe. Ik kan dus gewoon blijven knallen met hardlopen of fietsen. Het enige wat is veranderd is dat ik nu weet heb van bicuspide.

Ik, als aortakleplijder moet wel ontstekingen in de gaten houden omdat deze gemakkelijker op de hartklep kan nestelen en sowieso als ik weer boezemfibrilleren krijg wat sneller mij melden om te zorgen dat het hart weer gewoon gaat kloppen. Het zijn zaken waarmee ik kan leven. En nog lekker lang ook!

Soft reset van het hart

En dan lig je aan de draden naar de monitor te kijken. Met ogenschijnlijke normale waarden gaan bij mij toch wat alarmbellen rinkelen. Een bloeddruk van 120 over 70 en een hartritme van rond de 75 in rust is veel te hoog. Vrijdagavond begon mijn boezem te fibrilleren. Ik merkte het in bed en de hartslagmeter bevestigde het. Ik had twee jaar geleden een betablokker gekregen omdat ik toen met een ‘vliegende hartslag’ bij mijn huisarts was geweest. Dus die ingenomen en zaterdagmorgen waren hartslag en bloeddruk nog aan de hoge kant. In de loop van de ochtend een betablokker ingenomen en contact gezocht met de huisartsenpost. De dienstdoende huisarts adviseerde om nog eentje in te nemen en te bellen als de hartslag boven de bloeddruk boven de 130 zou komen. Ik besloot het om het rustig aan te doen, een stuk te wandelen met de hond en verder mijzelf te promoveren tot bankzitter. In de namiddag ging het mis. Vermoedelijk door de invloed van drie betablokkers en snel opstaan werd ik duizelig en ging onderuit. Dat was het signaal om nogmaals met de huisartsenpost te bellen en gelijk ging de urgentie omhoog naar U2. Ik werd ‘er tussen geschoven’ bij de Eerste Hulp, maar eerst nog even eten. Dat had eigenlijk niet gemoeten, maar goed. De dienstdoende huisarts luisterde even en vond dat een hartfilmpje gemaakt moest worden. Vijf minuten later lig je dan aangesloten en wel voor een filmpje. Toen ik werd opgehaald zei de huisarts de plakkertjes nog maar te laten zitten. Het signaal dat ik voorlopig nog niet thuis zou zijn. Er werd een plekje geregeld bij Cardiologie en binnen een minuut heb je een bed, infuus en ben je aangesloten op de monitor. Wat ogenschijnlijk normale waarden zijn, zijn deze voor mij hoog. Een bloeddruk van 120 over 75 en een hartslag van 70 in rust is hoog, heel hoog voor mij.

En dan begint het lange wachten op de bloeduitslagen. Af en toe komt de verpleging langs en de assisten-cardioloog om te bespreken wat er gaat beginnen. Omdat ik om zes uur nog had gegeten kwam ik pas tegen middernacht in aanmerking voor een elektroshock, chemisch kon eerder. Maar mijn lichaam had een verrassing in petto. Vlak voordat de chemische reset zou beginnen was het mijn lichaam die het zelf deed. In een oogwenk viel de hartslag terug van 75 naar 44, mijn normale pols. Een geel lampje brandde, een accoustisch signaal klonk en even later kwam de cardiologe aanlopen. Hoewel alles in gereedheid was gebracht, hoefde het niet meer en ik kon mijn spullen pakken en naar huis. Ik werd afgekoppeld van de monitor, het infuus ging eruit en met de ontslagbrief in de hand kon ik naar de auto en naar huis.

En nee, ik heb geen garantie dat het niet weer gaat gebeuren. Zo af en toe fibrileert mijn boezem. Maar gelukkig ken ik mijn lijf goed dat ik weet wat voor mij ‘abnormaal’ is. Tot nu toe heeft mijn lichaam het altijd weer hersteld en ik ga er vanuit dat het de eventueel volgende keer weer gebeurt. Ik had mezelf vrijdag genezen verklaard van de kuitblessure, maar hardlopen laat ik dit weekeinde nog maar even zitten.