En dan lig je aan de draden naar de monitor te kijken. Met ogenschijnlijke normale waarden gaan bij mij toch wat alarmbellen rinkelen. Een bloeddruk van 120 over 70 en een hartritme van rond de 75 in rust is veel te hoog. Vrijdagavond begon mijn boezem te fibrilleren. Ik merkte het in bed en de hartslagmeter bevestigde het. Ik had twee jaar geleden een betablokker gekregen omdat ik toen met een ‘vliegende hartslag’ bij mijn huisarts was geweest. Dus die ingenomen en zaterdagmorgen waren hartslag en bloeddruk nog aan de hoge kant. In de loop van de ochtend een betablokker ingenomen en contact gezocht met de huisartsenpost. De dienstdoende huisarts adviseerde om nog eentje in te nemen en te bellen als de hartslag boven de bloeddruk boven de 130 zou komen. Ik besloot het om het rustig aan te doen, een stuk te wandelen met de hond en verder mijzelf te promoveren tot bankzitter. In de namiddag ging het mis. Vermoedelijk door de invloed van drie betablokkers en snel opstaan werd ik duizelig en ging onderuit. Dat was het signaal om nogmaals met de huisartsenpost te bellen en gelijk ging de urgentie omhoog naar U2. Ik werd ‘er tussen geschoven’ bij de Eerste Hulp, maar eerst nog even eten. Dat had eigenlijk niet gemoeten, maar goed. De dienstdoende huisarts luisterde even en vond dat een hartfilmpje gemaakt moest worden. Vijf minuten later lig je dan aangesloten en wel voor een filmpje. Toen ik werd opgehaald zei de huisarts de plakkertjes nog maar te laten zitten. Het signaal dat ik voorlopig nog niet thuis zou zijn. Er werd een plekje geregeld bij Cardiologie en binnen een minuut heb je een bed, infuus en ben je aangesloten op de monitor. Wat ogenschijnlijk normale waarden zijn, zijn deze voor mij hoog. Een bloeddruk van 120 over 75 en een hartslag van 70 in rust is hoog, heel hoog voor mij.
En dan begint het lange wachten op de bloeduitslagen. Af en toe komt de verpleging langs en de assisten-cardioloog om te bespreken wat er gaat beginnen. Omdat ik om zes uur nog had gegeten kwam ik pas tegen middernacht in aanmerking voor een elektroshock, chemisch kon eerder. Maar mijn lichaam had een verrassing in petto. Vlak voordat de chemische reset zou beginnen was het mijn lichaam die het zelf deed. In een oogwenk viel de hartslag terug van 75 naar 44, mijn normale pols. Een geel lampje brandde, een accoustisch signaal klonk en even later kwam de cardiologe aanlopen. Hoewel alles in gereedheid was gebracht, hoefde het niet meer en ik kon mijn spullen pakken en naar huis. Ik werd afgekoppeld van de monitor, het infuus ging eruit en met de ontslagbrief in de hand kon ik naar de auto en naar huis.
En nee, ik heb geen garantie dat het niet weer gaat gebeuren. Zo af en toe fibrileert mijn boezem. Maar gelukkig ken ik mijn lijf goed dat ik weet wat voor mij ‘abnormaal’ is. Tot nu toe heeft mijn lichaam het altijd weer hersteld en ik ga er vanuit dat het de eventueel volgende keer weer gebeurt. Ik had mezelf vrijdag genezen verklaard van de kuitblessure, maar hardlopen laat ik dit weekeinde nog maar even zitten.
Rein Tuininga 