Wat maakt dat iemand zich inschrijft voor halve marathon van Egmond. Zijn de de omstandigheden, is het (winter)weer, de elementen van worstelen over strand en door de duinen, of is het toch iets anders?
Ik heb lang getwijfeld of ik mee zou gaan doen aan de halve marathon. Vorig jaar (na een jaar kommer en kwel na de ablatie) was tien kilometer voldoende voor mij. Geen tijd in gedachten, gewoon genieten van strand en duinen. Bovenop de duin stilstaan en omkijken naar de lange stoet hardlopers die op het strand actief was en daarna relaxt naar de finish lopen. Daarna volgden weer wat problemen met kuit en voet en een -laat ik eerlijk zijn- motivatiedipje. De voorbereiding op de halve van Zwolle was alles behalve optimaal. Maar toch, toch starten. Met een minimale voorbereiding aan de start staan en gewoon kijken hoe het gaat. Richting start voelde ik al dat het warm was, te warm om heel hard te gaan. Dus niet het verstand op nul, maar juist op 100%. Relaxt gaan lopen en zorgen voor een mooi strak tempo van tien kilometer per uur. Ik wilde mezelf in de eerste kilometers niet over de kop lopen en op ervaring de finish bereiken. Het was gewoon genieten van het publiek, bekenden langs het parkoers (nog drie keer bijgekletst met een ex-buurvrouw op de Hortensiabrug) en in de laatste kilometers had ik het gevoel nog wel een of twee rondjes te kunnen. Ik heb trouwens nog nooit zoveel mensen op het parkoers zien liggen en volgens mij waren er nog nooit zoveel uitvallers als dit jaar tijdens de halve marathon van Zwolle.
En dan, dan gaat het kriebelen. I love Egmond! De strijd tussen hart en verstand. En ja, het hart wint het dit keer. En waar gaat het hart harder van kloppen? De laatste pak ‘m beet 250 meter. Het is zo machtig mooi om te finishen op de boulevard van Egmond. Je komt bij de vuurtoren de bocht om, nog vermoeid van het beklimmen van de Bloedweg, en dan zie je de finish. Al het publiek dat juichend en joelend de hardlopers begroet. Je zet aan voor een ultieme sprint naar de finish en geeft alles wat je nog hebt. Je voelt niks meer van vermoeidheid of pijn, maar geniet alleen maar van je voeten die de straatstenen geselen en de finishboog die steeds dichterbij komt. Je haalt in en wordt nog ingehaald; maar dat is niet erg. De tijd? Wat maakt het uit. Je loopt immers Egmond uit. De strijd met de elementen, het mulle zand, de vermaledijde heuvels in de duinen, de mentale strijd bij het 17 kilometer-punt. Alles is vergeven en vergeten. Alleen die boog die steeds dichterbij komt. De laatste meters naar de finish. Als je mazzel hebt hoor je je naam en weet iedereen dat je over de finish komt. Maar het ultieme gevoel van de Boulevard van Egmond is alles overheersend op dat moment. De vreugde in je lijf, jubel en passie.
Vorige week heb ik nog even getest op 17 kilometer, morgen nog even een trail in Nijverdal omdat de midwinterloop in Den Ham niet doorgaat. Vorig jaar ook al gemist omdat er oliebollen verkocht moesten worden voor onze deelname aan Giro di Kika. Volgende week nog een rustige duurloop als voorbereiding op Egmond en dan moet het gebeuren. In Egmond de vrijdag en zaterdag nog even wat rennen om gevoel te krijgen met het strand en genieten van de zee. Heerlijk relaxt toewerken naar zondag 14 januari en de start om half 1.
Rein Tuininga 
Hi Rein, is het je gelukt om na de ablatie behandeling het hardlopen weer volledig op te pakken? Ik vraag dat omdat ik ook een fanatieke hardloper ben en afgelopen januari ook een ablatie behandeling heb ondergaan. We zijn nu 2 maanden verder maar het hardlopen gaat nog steeds erg slecht. Ik hoor graag van je hoe jij de draad van het hardlopen weer opgepakt hebt. Met vriendelijke groet Jack Kuijten