En dan lig je weer naar het gele gordijn te staren. Dom van mij natuurlijk om de avond er voor wat te veel alcohol te nuttigen. Niet meer doen, dus! De consequenties zijn wel duidelijk. Ik zie op internet dat er een duidelijk verband is tussen alcohol en atriumfibrilleren en dat heb ik in levende lijve ondervonden. Ik wilde zondag weer gaan hardlopen, maar in plaats daarvan kwam ik terecht op cardiologie. Dit keer was er een ontsnappen aan: cardioversie. Of te wel: met een schok[je] het fibrilleren stoppen. Wat een stom gedoe is het. Je voelt het bijna niet, maar toch fibrilleert de boezem als een gek. Een groot deel van de nacht had mijn hart negentig slagen per minuut, het dubbele van normaal. En toen ik ’s morgens met de hond ging wandelen liep mijn hartslag op tot 140 slagen. Dat is vergelijkbaar met relaxt rennen, zo ongeveer. Dus maar de huisartsenpost bellen en ik moest worden gezien door de huisarts. Het bekende riedeltje. Een ECG maken en tot de conclusie komen dat ik door moest naar cardiologie. Daar gaat alles snel. Een bed, bloed afnemen en wachten. Lang wachten en staren naar een geel gordijn. Ook de hartmonitor gaf ruim negentig slagen per minuut aan en een bloeddruk van 130 over 75. Dit zijn getallen waar men op cardiologie niet opgewonden van raakt. Maar voor mij is dat hoog omdat ik normaal op 105 over 65 als bloeddruk heb. Dus in plaats van hardlopen, zoals ik van plan was, weer op cardiologie. En het was wel duidelijk dat men nu wel van plan was om een cardioversie uit te voeren. De vorige keer was ik aan een chemische cardioversie ontsnapt omdat mijn hart zich vanzelf resette. Dat gebeurde nu niet. In de loop van de middag werd de kar voorgereden, de electroden nog een keer goed aangesloten en was het wachten op de anestesist. Dat duurde nogal lang want het moet ‘er even tussendoor’. Het yoghurtachtige goedje wordt via de lijn ingespoten en een paar seconden later ben je in dromenland. Wat er dan gebeurt weet ik niet. In ieder geval wel dat er pads worden neergelegd en dat er een schokje of toch schok volgt en het hart is weer terug in normale stand. Want toen ik wakker werd zag ik 45 staan in plaats van ruim 90 slagen per minuut. Of te wel: het hart was weer normaal. Ik rammelde van de honger, want ik had verstandig genoeg geen ontbijt noch lunch gehad. Twee boterhammen en een kop koffie brachten mij weer op de been. Een afscheidsbrief mee en ik mocht weer naar huis.
Ik ga de komende dagen nog even rustig aan doen. Het weer nodigt niet uit om te gaan lopen, pas na woensdag wordt het weer wat beter. En daarbij voelt het niet zo heel fijn om de dag na de cardioversie weer te gaan rennen. Daarbij weet ik dat ik weer rustig aan moet gaan beginnen omdat ik ook niet weet hoe mijn kuit zich gaat houden. Dus maar weer rustig aan proberen om back on track te komen.
Rein Tuininga 