Startnummer 6667, clinic met drie wereldtoppers

De zenuwen beginnen licht als je weet welk startnummer je hebt. Dit weekeinde kwam de mail met de toewijzing van de startnummers voor de halve marathon van Zwolle. Ik ben benieuwd hoe het zal gaan. Het is de tweede keer dat ik meedoe en twee jaar geleden was het een heerlijke ervaring. In de jaren daarvoor had ik altijd staan kijken en vorig jaar was ik er niet. Dus dit jaar in de herkansing om mijn tijd te verbeteren. Dat moet er wel inzitten. Ach, en zoals voor iedere halve marathon zijn er toch lichte twijfels of ik voldoende getraind ben. Natuurlijk ben ik voldoende getraind. Ik heb wat gedaan in de heuvels. De komende week nog wat trainingen doen op het vlakke en dan is startnummer 6667 er heus wel klaar voor. Ik heb al even gekeken naar de startvakken en ga voor een ambitieus startvak om vooral de eerste kilometers een wat hoger tempo te lopen.

Ik heb me ook opgegeven voor de clinic met drie wereldtoppers. Dennis Kimetto, Wilson Kipsang en Geoffrey Mutai komen de woensdag voor de halve marathon een clinic geven. Het zijn tenslotte de nummers 1, 3 en 7 van de wereldranglijst op de marathon. Dat wordt dus niet alleen woensdag genieten, maar ook op zaterdagavond als de drie mannen – wellicht – naar een nieuw parkoersrecord rennen. Ik ben wel nieuwsgierig naar wat die drie ‘mannetjes’ te vertellen hebben. Ik vermoed behoorlijk veel. We zullen het gaan zien. In ieder geval kan ik vooraf mijn startnummer op gaan halen.

Bijna weer ‘back on track

Als ik de hond uit laat kan ik het niet laten af en toe even een kort sprintje te trekken. Kijken hoeveel rek er in mijn kuit zit. Vorige week heb ik een kort loopje gedribbeld van zo’n vijf kilometer, maar dat viel me vies tegen. Na een paar meter lopen voelde ik mijn kuit en ging weer wandelen. Tweehonderd meter maximaal en dan weer wandelen. En dat na zes weken ‘ziektewet’. Ik weet het, ik moet geduld hebben. Ik sta dagelijks mijn kuitspieren op te rekken. Op de trap, tegen de muur of ik pak een stoel om tegenaan te leunen. En maar rekken en strekken, vooral om de spier sterker te maken. Maar goed, zo af en toe trek ik een sprintje om te kijken hoever ik ben om weer ‘echt’ te gaan lopen. Met fietsen heb ik nergens last van, het is alleen het afwikkelen van de voet tijdens het hardlopen dat mijn kuitspier opspeelt. Zoal gezegd, het is al zes weken dat ik er last van heb. De ene keer meer dan de andere keer. Maar helemaal goed is het nog niet en ik weet dat ik geduld moet opbrengen om weer te gaan hardlopen en mijn trainingen op te pakken richting de halve van Zwolle. Dat is pas in juni, dus ik heb de tijd nog wel. Ik merk ook dat ik momenteel wat minder lees over hardlopen. Even niet, als ik in de lappenmand zit.

Maar het gaat beter inmiddels. Ik kan een kort sprintje trekken zonder pijn. De volgende stap is om te gaan dribbelen en daarna wordt het weer rennen. Tenminste die hoop leeft bij mij. Vooralsnog kan ik alleen maar jaloers kijken naar alle hardlopers die ik zie tijdens het uitlaten van de hond. Ik wil me graag weer in dat peloton gaan voegen. Binnenkort, dus!!