Het hoeft niet altijd hard te gaan

Het hoeft niet altijd hard te gaan om toch lekker en naar tevredenheid te lopen. Zo ontdekte ik vandaag toen ik samen liep met een zeer, maar dan ook zeer ervaren loopster. Normaal gesproken zou ik het liefst zo snel mogelijk mijn rondje willen lopen, maar ook ik heb lessen te leren. Vooral de les om langzamer te lopen om toch tevreden te zijn en niet constant op mijn horloge te kijken hoe snel, of hoe langzaam het gaat. Twee rondjes door het Heerderbos hebben mij geleerd dat snel niet altijd goed is. En ja, het terrein is niet een vlakke geasfalteerde weg maar constant stijgen en dalen, en wat te denken van zandpaden en modder? Dertig meter hoogteverschil lijkt wellicht niet zo heel veel, maar uiteindelijk krijg je toch wel 186 hoogtemeters voor de kiezen. Het Heerderbos is bijna niet vlak en dat merk je in de kuiten. Een aantal kuitenbijters hakken er soms fors in. Dus geen hoog tempo, maar wel lekker gelopen. Na 17.77 kilometer vond ik het genoeg. Loopmaatje ging nog een paar kilometer door. Ik had sinds Egmond niet meer langer gelopen dan acht kilometer en toen kreeg ik nog last in mijn kuit ook. Dus ik wilde dus voorzichtig zijn om niet opnieuw mijn kuit te forceren zoals in Apeldoorn. En nee, het hoefde niet hard te gaan; maar juist lekker lopen. En dat heb ik gedaan. En als ik dan kijk naar het gemiddelde tempo dan kan ik nog prima tevreden zijn. En ja, af en toe dacht ik ook aan mijn hart hoe het reageerde op de inspanning. En ook dat ging goed. Het reageerde keurig op de heuvels, zoals het moet en zoals ik verwacht. Het Heerderbos is zeker een plek waar ik weer een keer ga lopen. Een goede testplek, natuurlijk naast de Lemelerberg. Want daar is de route nog wat heftiger, voorals als je twee rondjes loopt. En ja, dat ga ik ook nog eens uitproberen. En natuurlijk verder lopen dan 21.1 kilometer, al hoorde ik vandaag dat de eerste vier kilometer verder dan een halve marathon behoorlijk zwaar zijn. Maar dat moet ik zelf gaan ondervinden. Binnenkort…