Acht kilometer rennen, dat doe ik toch even? Vorige week kreeg ik een berichtje dat er nog een plekje over was in het businessteam van Wegener. Ik had me bewust niet ingeschreven voor de tien mijl omdat het mij vorig jaar slecht was bevallen. Niet de loop zelf, maar wel daarna. Een paar weken zwaar verkouden en weinig zin in hardlopen. Dus geen minimarathon dit jaar. Maar goed, deze uitnodiging kon ik niet laten lopen om toch mee te doen. Acht kilometer draven. Ik kende de route en dus ook de klim van de Wilslaan. En die is niet mals. Vorig jaar kwam ik al hijgend boven en dat was nu niet anders. Trappelend van ongeduld stonden we aan de startstreep. Zover mogelijk naar voren want je weet nooit wat voor je start en dat voorkomt veel inhalen. De regen vlak voor de start mocht de pret niet drukken, het maakte wel nat. Ook begon, met nog drie minuten voor de start, mijn horloge raar te doen. Vermoedelijk iets te veel water meegekregen. Ik heb dat ding ooit een keer laten voorzien van een nieuwe accu en waarschijnlijk is hij niet helemaal waterdicht. Een keer resetten hielp niks. Dus maar van start zonder tijd en dus op gevoel lopen. De eerste kilometer hield ik me redelijk rustig, hoewel ik later van Tanja hoorde dat deze binnen vijf minuten ging. Ik zag een gaatje en zette aan en ging rechts van de weg lopen om snellere lopers de kans te geven langs mij heen te lopen. Het ging lekker op de Jachtlaan. Ik wist dat na dik twee kilometer de Wilslaan kwam, de vermaledijde klim naar het vier kilometerpunt. Vorig jaar kwam ik al hijgend en proestend boven en ook dit jaar was hij zwaar. Kleinere passen en vooruitkijkend naar boven. De snelheid ging naar beneden, maar hoever, ik had geen idee. Links en rechts gingen andere lopers mij voorbij en af en toe haalde ik een in. Bij de tijdmeting zag ik een tijd van ergens in de 20 minuten. Goede tijd, leek me. Net boven de vijf minuten per kilometer. Bij de verzorgingspost een paar kleine slokjes water, vijf stappen rustig aan en dan rechtsaf naar beneden. Alsof het met zevenmijlslaarzen naar beneden ging. Kilometertijd van 4.30 min/km. En toen werd het vlakker. Het ging nog lekker, hoewel ik de stuk lang vond. Ergens heel ver weg stond een auto en ik kon zien dat we rechtsaf moesten. Nog even doorzetten tot aan de Amersfoortse weg, rechtsaf en in gestrekte draf richting finish aan de Loolaan. Op het moment dat we bij De Naald rechtsaf gingen en ik de finish zag schoot de kramp in mijn kuit. Nog een paar honderd meter, maar het ging niet echt lekker meer. Even dreigde ik te moeten gaan wandelen of nog erger: strekken om de kramp eruit te krijgen. Ik besloot zo goed en kwaad mogelijk te blijven rennen. Dan maar een paar dagen extra last van de kuit. De eerste boog, en de tweede. Het ging moeizamer, maar het juichende publiek en de speaker zweepten me op. Op de finish kijken wat mijn eindtijd was: ergens in de 52 minuten. Verdorie, mijn doel niet gehaald. Ik strandde op 51 seconden. Maar toch: een redelijk goede tijd gezien de omstandigheden. Koud en nat en geen richtlijn doordat mijn horloge het niet goed deed. Uiteindelijk toch tevreden met 42.51.
waterdicht.
Rein Tuininga 